Dat Ewerfeuhrerleed
- Ick bün de Ewerfeuhrer Hein,
in ’n Hoben heet ich Hein-Koptein,
ohn mi kunn Hamborg nich bestohn,
keen Damper kunn no See hengohn.
- De Arbeit geiht mi von de Hand,
dat weet de ganze Woterkant;
den Hannel kenn ick heel genau,
keen Laeiß und Woermann is so slau.
- De Bibel seggt: De arbein kann,
de sall ok an den Fleeschpott ran!
Allright! Ick sett noch achterheer:
He mutt ok mol an Köm un Beer!
- In Sproken bün ick bannig forsch,
snack ingelsch, spoonsch, franzeusch un noorsch,
sogor von Hochdütsch weet ick wat,
natürlich bobenan steiht Platt!
- Ick heff in min Matrosenjohrn
de ganze wide Welt befohrn,
heff unner Palmen rumspazeert
un söbenmal de Lien passeert.
- Nu sing ick twischen Damp un Tut
un stür vergneugt min lütte Schut!
Ick bün de Ewerfeuhrer Hein,
in ’n Hoben heet ick Hein-Koptein!
T: Gorch Fock. M: nach Der Papst lebt herrlich in der Welt .
Q: Fritz Jöde (Hrsg.): Hein Koptein. 12 frische scheune Leeder. No ole leeve Singwisen sungen von Gorch Fock. Hamburg ca. 1919, Richard Hermes Verlag
|
|
